Share

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Καλεντερίδη Σάββα- Η γεωπολιτική αξία του Ελληνικού χώρου, η γεωπολιτική συνείδηση του Έλληνα και η επικείμενη «Εθνική συνεννόηση»!!!

Σάββατο, Νοεμβρίου 27, 2010




Εισαγωγή
Ο ελλαδικός χώρος, δηλαδή ο χώρος στον οποίο επεκτείνεται η επικράτεια της Ελλάδας και της Κύπρου, αν θεωρηθεί ως ενιαίο σύνολο, συμπεριλαμβανομένου και του θαλάσσιου χώρου που περικλείει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη(ΑΟΖ) των δυο χωρών, μπορεί, χωρίς αμφιβολία να λάβει τον τίτλο μιας από τις πιο σπουδαίες περιοχές, από γεωπολιτικής άποψης και αξίας, περιοχές του πλανήτη.Όποιος κατέχει την ευρύτατη αυτή περιοχή, ελέγχει τους θαλάσσιους άξονες και τη θαλάσσια κυκλοφορία προς τον Εύξεινο Πόντο και το Σουέζ, αλλά και τον κόλπο των Αδάνων, στον οποίο καταλήγουν σημαντικοί αγωγοί μεταφοράς αργού πετρελαίου από τον Καύκασο και το Ιράκ.Η γεωπολιτική αξία της περιοχής αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αν επαληθευθούν δημοσιεύματα που φέρουν την περιοχή αυτή να διαθέτει υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που ξεπερνούν κατά πολύ το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το οποίο, σημειωτέον, μηδενίζεται το δυσβάστακτο ελληνικό χρέος και Ελλάδα και Κύπρος μετατρέπονται σε πλούσιες από κάθε άποψη χώρες.
Οι Έλληνες έχουμε συγκροτήσει τοπική συνείδηση, με βάση την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής από την οποία καταγόμαστε και εθνική συνείδηση κυρίως με βάση την μακρόχρονη ιστορία και τον πολιτισμό του ελληνικού έθνους. Και η συνείδηση αυτή, που έχει πάρει τα συγκεκριμένα σύγχρονα χαρακτηριστικά, σφυρηλατήθηκε κυρίως τα τελευταία διακόσια χρόνια, δηλαδή με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, οι Έλληνες δεν είχαν ελληνική συνείδηση, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ιστορικοί συγκεκριμένης ‘σχολής’ σκέψης. Μπορούμε δε να ισχυριστούμε ότι η εθνική συνείδηση ήταν ο κύριος παράγοντας που κινητοποίησε τους Έλληνες για να συμμετέχουν στους εθνικούς αγώνες, που οδήγησαν στη δημιουργία του ελληνικού και του κυπριακού κράτους. Στο σημείωμα που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς σταθμούς που έκριναν την τύχη του αιγαιακού χώρου, τους παράγοντες που την επηρέασαν και το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός, για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις στο θέμα της συνεκμετάλλευσης και της κυριαρχίας αυτού του χώρου.
Από τη γεώτρηση στον Πρίνο, στο Πολυτεχνείο και την Εισβολή
Τις αρχές της δεκαετίας του ’70 η τότε κυβέρνηση προχώρησε στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού κοιτάσματος στην τοποθεσία Πρίνος, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καρβάλης και Θάσου. Δεν είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η τότε κυβέρνηση των Συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία με την έγκριση των ΗΠΑ, προχώρησε σε αυτήν την κίνηση και αν αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Ουάσιγκτον.
Πάντως, μετά από αυτό ακολούθησε η ανατροπή της κυβέρνησης που επιχείρησε την εξόρυξη του πετρελαίου, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για να αναλάβει τα ηνία της χώρας ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, με πολιτικές και αναλυτικές ικανότητες που τον καθιστούσαν απόλυτο ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Εβραϊκού παράγοντα, που δια του Χένρι Κίσινγκερ -αμφότεροι- σχεδίασαν και προκάλεσαν το προδοτικό πραξικόπημα και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.
Τον Αύγουστο του 1974, και ενώ οι Τούρκοι κατείχαν το 7,5% του κυπριακού εδάφους, ένα προγεφύρωμα που στην ουσία ο κυπριακός λαός και η εθνοφρουρά ήταν σε θέση να εξαλείψουν ανά πάσα στιγμή, διεξάγεται ο Αττίλας 2, τον οποίο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή παρακολούθησε κυριολεκτικά ως απλός θεατής, να καταλαμβάνει το υπόλοιπο 30% του μαρτυρικού νησιού, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων Ελλήνων και στέλνοντας στην προσφυγιά 220 χιλιάδες Έλληνες.
Με την εισβολή και κατοχή, ο έλεγχος στο μαρτυρικό νησί πέρναγε στην κυριολεξία στα χέρια του διεθνή παράγοντα, ο οποίος θα έχει και τον κύριο ρόλο και μερίδιο, εκτός των άλλων, και στο θέμα της εκμετάλλευσης των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται υποθαλασσίως στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ και ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου
Αμέσως μετά την ‘ολοκλήρωση’ της εισβολής, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προβαίνει σε μια εντελώς ακατανόητη ενέργεια και αποφασίζει την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με βάση το σκεπτικό ότι η Ατλαντική Συμμαχία δεν απέτρεψε την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το σκεπτικό αυτό, όμως, δεν στέκει, αφού η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, επιτέθηκε στην Κύπρο, δηλαδή σε μια χώρα που δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ. Άρα, ειδικά στο ζήτημα αυτό, το ΝΑΤΟ ήταν ‘αθώο’, γι’ αυτό και χαρακτηρίζουμε παραπάνω την ενέργεια αυτή ως ‘εντελώς ακατανόητη’.
Αποτέλεσμα;
Μέχρι τότε η Ελλάδα, ως μέλος του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ, είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, γεγονός που ισχυροποιούσε την εθνική μας κυριαρχία στον εν λόγω χώρο. Με την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος, για ακατανόητους λόγους, άνοιξε στην κυριολεξία ο ‘ασκός του Αιόλου’ σε αυτό το χώρο που αποτελεί το διαχρονικό πνεύμονα του Ελληνισμού.
Ενώ η Ελλάδα προχωρεί σε αυτήν την εντελώς ακατανόητη ενέργεια, η Τουρκία, δια του ο τότε υπουργού Εξωτερικών, Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανγκίλ, χαρακτηρίζει για πρώτη φορά δημόσια ως «απαράδεκτη» την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, του οποίου πλέον η Αθήνα δεν έχει τον (νατοϊκό) επιχειρησιακό έλεγχο.
Από το Πρωτόκολλο της Βέρνης, στο Casus Belli και στο Μάρτη του ’87
Αμέσως μετά αρχίζει η Τουρκία το χορό των έμπρακτων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, που οδηγεί στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, το 1977, από τους Καραμανλή-Ντεμιρέλ, με το οποίο οι δυο χώρες δεσμευόντουσαν να απέχουν από ‘προκλητικές ενέργειες’ σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο.
Το 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που ισχυροποιεί το δικαίμωα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., και ενώ η Ελλάδα έχει επανέλθει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με επαχθείς όρους και χωρίς να της έχει δοθεί και πάλι ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου, η Άγκυρα δηλώνει επίσημα για πρώτη φορά πως θεωρεί αιτία πολέμου (Casus Belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια από πλευράς της Ελλάδος. Έκτοτε, αυτό παραμένει αμετακίνητη «στρατηγική θέση» της Άγκυρας, που έχει υπογραμμιστεί και επικυρωθεί με αποφάσεις του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.
Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της Άγκυρας έρχεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη σειρά κομματικών επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα των οποίων η ελληνική Πολεμική Αεροπορία, που μέχρι τότε είχε τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, αποδυναμώνεται σε τέτοιο βαθμό, σταδιακά, μέχρι να ολοκληρωθεί ο απόλυτος κομματικός έλεγχος της Πολεμικής Αεροπορίας, που σε κάποιο βαθμό αδυνατεί να κυριαρχήσει στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Αυτό έχει ως συνέπεια την αντικειμενική αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των ‘τουρκικών’ σχεδιασμών και προκλήσεων στο Αιγαίο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα παρασύρεται στην Κρίση του Μάρτη του 1987, η οποία, παρά το φαινομενικά αποτελεσματικό χειρισμό της κρίσης σε επιχειρησιακό επίπεδο, ‘τελειώνεται’ με μια δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης που στην ουσία ‘γκριζάρει’ ολόκληρο το Αιγαίο. Η ΈΝΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΊΣΗ ΣΤΟ Αιγαίο, στο πολιτικό επίπεδο έληξε με την δημόσια δήλωση-δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο, όπως ευφυώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε, είχε απαιτήσει ο Τουργκούτ Οζάλ.
Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, πρακτικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δυο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής ‘προκλητικών ενεργειών’ εκατέρωθεν, ενώ η δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης, το Μάρτη του 1987, αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του.
Από την εφαρμογή της Σύμβασης για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στη Μαδρίτη
Τον Νοέμβριο του 1994 η Ελλάδα ισχυροποιεί τη θέση της στο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ, η οποία, παρεμπιπτόντως, αν γίνει, λύνονται ως δια μαγείας όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και κλείνονται ερμητικά όλα τα ‘παράθυρα’ που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να προβάλλει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Τότε η Ελλάδα αποκτά και επίσημα με βάση το γραπτό πλέον διεθνές δίκαιο το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αφού τίθεται σε εφαρμογή η σχετική Συμφωνία για την εφαρμογή του Τμήματος ΧΙ της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη, 29/7/1994) ν. 2321/1995 (ΦΕΚ Α/136/1995).
Η Τουρκία από την πλευρά της, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο της επέκτασης, προετοιμάζεται στην ουσία για εφαρμογή του διακηρυγμένου Casus Belli, ενώ ταυτόχρονα ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα πιέζει αφόρητα τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού. Τελικά, τη δήλωση κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα προβεί σε επέκταση, διατηρεί όμως το δικαίωμα αυτό για το μέλλον, δικαίωμα το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα, Νοέμβριο του 2010.
Μαδρίτη 1997: Η Ελλάδα αυτοκτονεί
Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση Made in USA. Μηχανισμοί της Ουάσιγκτον κινητοποιούν πρόσωπα και μηχανισμούς σε Άγκυρα και Αθήνα και προκαλούν την Κρίση των Ιμίων, μια κρίση στην οποία επιχειρείται να συρθεί η Ελλάδα στο χείλος μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, υπό το φόβο της οποίας θα κληθεί να υποχωρήσει, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ζήτημα της κυριαρχίας της στο Αιγαίο. Η κρίση εξελίσσεται και ενώ η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βυθίσει το σύνολο των πολεμικών σκαφών του τουρκικού στόλου που βρίσκονται στην περιοχή των Ιμίων και το Δ’ Σώμα Στρατού τη Θράκη έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων, η κυβέρνηση Σημίτη υποχωρεί και στην ουσία παραιτείται της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους στα Ίμια, ενώ ταυτόχρονα με την πράξη της αυτή γκριζάρει ακόμα περισσότερο ολόκληρο το Αιγαίο.
Ενώ ο πρωθυπουργός Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς γιατί με τη μεσολάβησή τους απέτρεψαν τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ένα χρόνο μετά, ‘επισφραγίζει’ το ολίσθημα των Ιμίων με την Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», νομιμοποιώντας στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας. Να σημειώσουμε ότι είναι σε όλους γνωστό, προφανώς εκτός από εκείνους που συνυπέγραψαν την εν λόγω διακήρυξη, ότι όταν έχεις ζωτικά συμφέροντα, αναγνωρισμένα και από τον ‘άλλον’, νομιμοποιείσαι να τα υπερασπιστείς ακόμα και με πόλεμο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ίδια η Ελλάδα νομιμοποίησε στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας.
Παρεμπιπτόντως, όταν την ίδια μέρα, στη Μαδρίτη, ρωτήθηκε, από κάποιον φίλο που ήταν παρών, ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης γι’ αυτό το εθνικό ολίσθημα, είπε ότι ‘μας πίεσε αφόρητα η Ολμπράιτ’, η οποία, πρέπει να ομολογήσουμε, όντως αποδείχτηκε συνεπής συνεχιστής της αποστολής που είχε αναλάβει από τη δεκαετία του ’70 ο Χένρυ Κίσσιγκερ.
Η περιπέτεια των «Διερευνητικών Επαφών»
Ενώ σταδιακά αποψιλώνεται και αποδυναμώνεται η κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγάιο, υπό την υψηλή εποπτεία της Ουάσιγκτον, ακολουθεί η υιοθέτηση της πρακτικής των «Διερευνητικών Επαφών Ελλάδος-Τουρκίας» και το καταστροφικό Σχέδιο Αννάν, που εκπορεύτηκε και εκπονήθηκε από τους ίδιους κύκλους και το οποίο, παρότι αποδέχτηκε και στήριξε η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων σε Κύπρο και Ελλάδα, είχε τη γενναιότητα και τη σοφία να απορρίψει ο κυπριακός λαός, που έτυχε να έχει για μπροστάρη τον Τάσσο Παπαδόπουλο, που είχε την έστω και άτυπη στήριξη του διδύμου Καραμανλή-Μολυβιάτη.
Επανερχόμενοι στις διερευνητικές επαφές, να σημειώσουμε ότι αυτές διανύουν ήδη τον 46ο κύκλο, εμπεδώνοντας προφανώς στην ελληνική αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη ότι όλο και κάποια βάση θα έχουν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού η Ελλάδα δέχεται να στροβιλίζεται στους κύκλους των διερευνητικών επαφών, ενώ η Τουρκία συνεχίζει ταυτόχρονα να διακηρύσσει ότι θα θεωρήσει ως αιτία πολέμου ακόμα και την επέκταση πάνω από τα έξι μίλια στο Ιόνιο Πέλαγος, ενώ η Άγκυρα διεκδικεί ακόμα και τη Γαύδο σε διαδικασίες του ΝΑΤΟ και ενώ συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι αέναοι κύκλοι των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδος από την τουρκική πολεμική αεροπορία και οι ‘κρουαζιέρες’ του τουρκικού πολεμικού ναυτικού σε Μύκονο και Ραφήνα.
Πλησιάζοντας στο «Δια ταύτα:»
Η πορεία της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων παγκοσμίως, επιβάλλει το άνοιγμα καινούργιων ‘κύκλων’ στο θέμα αυτό. Με άλλα λόγια, έρχεται η σειρά των κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου, της Κρήτης-Λυβικού Πελάγους και του Αιγαίου, με τον Ελληνισμό να βρίσκεται σε κατάσταση αντικειμενικής αδυναμίας να διεκδικήσει αυτό που ιστορικά και νόμιμα, με βάση το διεθνές δίκαιο, του ανήκει στο θέμα αυτό. Βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να διεκδικήσει το δικαίωμά του να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο που βρίσκεται στην ελλαδική και κυπριακή επικράτεια, ως αποτέλεσμα της καλοσχεδιασμένης παρέμβασης του διεθνούς παράγοντα εδώ και δεκαετίες.
Η αναφερόμενη αντικειμενική αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι η Κύπρος είναι δέσμια του Αττίλα και όσων τον προκάλεσαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η Ελλάδα με αποψιλωμένη κυριαρχία σε εκτεταμένες περιοχές του ελλαδικού χώρου και υπό το φάσμα της απειλής της χρεοκοπίας και του Μνημονίου, που όπως δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, δεν μας επιτρέπει να ασκήσουμε ελεύθερα την εθνική μας κυριαρχία. Και όλα αυτά συμβαίνουν με ένα πολιτικό σύστημα σκοπίμως και τεχνηέντως κατακερματισμένο και έναν λαό που βομβαρδίζεται από τα πυρά των ΜΜΕ, που ασκούν στην ουσία ένα ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του, ένας πόλεμος που κορυφώθηκε με την απειλή της χρεοκοπίας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε η απόπειρα του Καραμανλή να ‘βάλει’ στο παιχνίδι και τον ρωσικό παράγοντα, το 2007, για να ακολουθήσει η ‘αποκάλυψη’ του υπαρκτού σκανδάλου των ομολόγων, οι πυρκαγιές, η αποκάλυψη του ‘σκανδάλου’ Ζαχόπολου, η αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου κλπ. Η αναφορά μας αυτή δεν γίνεται για να επιδαψιλεύσουμε δάφνες στον Κ. Καραμανλή. Αυτό το κάνει ο ελληνικός λαός όταν κληθεί σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η ίδια η ιστορία. Αναφερόμαστε στο θέμα για να τονίσουμε την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος δεν ενοχλείται από αντίστοιχες κινήσεις της Τουρκίας, που έχει ήδη έναν αγωγό με τη Ρωσία, έχει υπογράψει συμφωνία για κατασκευή ρωσικού πυρηνικού αντιδραστήρα στη Μερσίνα και σχεδιάζει την κατασκευή δεύτερου ρωσο-τουρκικού αγωγού. Αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ, που δεν ενοχλούνται από την εκτεταμένη ενεργειακή και οικονομική συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία, ενοχλούνται με την εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα στα ενεργειακά και οικονομικά της Ελλάδος, όχι μόνο λόγω του Nabucco αλλά και γιατί προφανώς θεωρούν ότι η οικονομική και γεωπολιτική εμπλοκή της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα, είναι δυνατόν να περιπλέξει τα πράγματα και να θέσει σε κίνδυνο τον αμερικανικό σχεδιασμό στο Αιγαίο.
Βρισκόμαστε στο Φθινόπωρο του 2010, και όπως προαναφέραμε, το ζητούμενο για το θέμα μας είναι το πώς θα εξουδετερωθεί πλήρως ο παράγοντας Ελλάδα και Ελληνισμός, για να μην είναι σε θέση να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην περιοχή ΝΑ Μεσόγειος-Κρήτη-Λυβικό Πέλαγος-Αιγαίο.
Είναι κοινά παραδεκτό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και κατά την άποψή μας εκείνο που επιδιώκεται από το διεθνή παράγοντα είναι ο πλήρης έλεγχος του πολιτικού συστήματος και η ολοκληρωτική εξουδετέρωση ακόμα και της εκδήλωσης διάθεσης του ελληνικού λαού να διεκδικήσει το δικαίωμα διαχείρισης του εθνικού πλούτου. Για έλεγχο των ΜΜΕ δεν μιλάμε, γιατί αυτός ούτως ή άλλως είναι δεδομένος.

Θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνικός λαός, αφού υπέστη μήνες τώρα το ανηλεές σφυροκόπημα αυτού του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που δέχεται από τα ΜΜΕ από τις δημόσιες συχνότητες, που, παρεμπιπτόντως, θεωρούνται εθνική περιουσία και δημόσιο αγαθό, υπό την πίεση της χρεοκοπίας, της Τουρκίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας και των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, που για έναν εξαιρετικά περίεργο λόγο δεν επιλέγουν τη Βουλγαρία, που ανήκει και αυτή στην Ε.Ε., αλλά αποκλειστικά και μόνον την Ελλάδα, φαίνεται αδύναμος να αντιληφθεί τί πραγματικά ‘παίζεται’, με τα κόμματα να αδυνατούν να τον κινητοποιήσουν, για τους λόγους που λίγο-πολύ προαναφέρθηκαν.
Η κυβέρνηση, που φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, υπό το βάρος των τεράστωιν οικονομικών προβλημάτων που καλείται να διαχειριστεί και με τους περιορισμούς που θέτει το Μνημόνιο, έχει περιορισμένες δυνατότητες να αντιδράσει και να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μπορούν εν δυνάμει να αντιδράσουν και να συσπειρώσουν γύρω τους κόσμο, δέχονται ασφυκτικές πιέσεις από πολιτικούς παράγοντες που δρουν διαλυτικά και αποσταθεροποιητικά στο εσωτερικό τους και από κόμματα που φυτρώνουν στην κυριολεξία σαν μανιτάρια δεξιά και αριστερά.
Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός, στην ουσία είναι αποκλεισμένος από τις εξελίξεις και δεν ερωτάται καν για τις σοβαρότατες αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν. Και όλα αυτά γιατί το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα, αποκομμένα από το λαό, έχουν καταντήσει να είναι μηχανισμοί που καταναλώνουν και κατατρώγουν αδηφάγα τα τεράστια κονδύλια της χρηματοδότησής τους από τον κρατικό κορβανά, χωρίς να τον εκπροσωπούν και χωρίς να εκφράζουν πλέον την αυθεντική λαϊκή βούληση.
(Ελπίζουμε όχι τραγικός) Επίλογος
Ενώ η κατάσταση έχει έτσι όπως προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στο σημείωμα αυτό, ακούμε, μαθαίνουμε και διαισθανόμαστε ότι το επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί ενός είδους «εθνική συνεννόηση» για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, στα οποία θα συμπεριλαμβάνεται και το θέμα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου.
Το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός κόσμος, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε και το 1919-1922, και το 1944-1949, και το 1960-1967, και το 1974-1981 και το 1981-1996 και το 1996-2010, κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να λάβει σοβαρότατες αποφάσεις για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού. Και όλα αυτά ερήμην του ελληνικού λαού.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Σε όλες τις προηγούμενες περιόδους, ο ελληνικός λαός, αντί να είναι ο ίδιος ο παράγοντας που ρυθμίζει τις εξελίξεις, πάντα επ’ ωφελεία των συμφερόντων του Έθνους και της Πατρίδος, χρησιμοποιήθηκε από κόμματα, κλίκες και σκοτεινά συμφέροντα ως άλλοθι και σύρθηκε σε καταστροφικές για τη χώρα εσωτερικές αντιπαραθέσεις και διχασμούς.
Αν αναρωτηθούμε για ποιό λόγο δεν διεκδικεί ο ελληνικός λαός το ρόλο που του ανήκει στις εξελίξεις, ενώ όταν καλείται να αγωνιστεί και να προσφέρει το αίμα του, δηλώνει πάντοτε παρών, θα διαπιστώσουμε ότι ο ελληνικός λαός, ενώ διαθέτει συγκροτημένη εθνική συνείδηση που τρέφει έναν απαράμιλλο πατριωτισμό, δεν διαθέτει γεωπολιτική συνείδηση, που θα του επέτρεπε να διεκδικεί και να έχει ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις και θα έβαζε φρένο στον αυθορμητισμό του, που αποτέλεσε πηγή τεράστιων κακών στο παρελθόν.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός ήταν εύκολο θύμα και έπεσε στις παγίδες που στήθηκαν τις προηγούμενες περιόδους για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα του διεθνή παράγοντα κάθε φορά. Και στις παγίδες αυτές παρασύρθηκε και έπεσε ο ελληνικός λαός γιατί δεν είχε την γεωπολιτική συνείδηση που επιβάλλεται να έχει κάθε φορά, με βάση πάντα τη θέση της Ελλάδος και της Κύπρου στο χάρτη των γεωπολιτικών συμφερόντων.
Η περίοδος που διανύουμε και η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού.
Αν η κυοφορούμενη συνεκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, που ‘μαγειρεύεται’ γίνει υπό όρους που δεν εξασφαλίζουν το μερίδιο που δικαιούται η Ελλάδα και επιβάλλουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, η χώρα και ο ελληνισμός οδηγείται στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Επειδή ακούγονται διάφορα, μια που ασκείται μυστική διπλωματία στο θέμα, αν εκτός από τις περιοχές που γειτνιάζουν με τις μικρασιατικές ακτές, η Ελλάδα αναγνωρίσει δικαιώματα νομής στην Τουρκία και σε περιοχές που βρίσκονται δυτικά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και επειδή η νομή συνιστά και ιδιοκτησία-κυριαρχία, υπάρχει ο κίνδυνος μετά τη συνεκμετάλλευση να μιλάμε πλέον για συγκυριαρχία σε περιοχές στις οποίες η Τουρκία πριν μερικές δεκαετίες δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα.
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο «Δια ταύτα:»
Ο πολιτικός κόσμος και το πολιτικό σύστημα έχουν τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε.
Επειδή συνεχίζουμε θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός διαθέτει ανεξάντλητες δυνάμεις, ελπίζουμε τη φορά αυτή, με πυξίδα τις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος, που παρασύρθηκε σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εξυπηρετώντας άθελά του τα συμφέροντα των ξένων, να αντλήσει μαθήματα από το παρελθόν και να βρει τη δύναμη και τη σοφία που απαιτούν η περιστάσεις και η ιστορική συγκυρία, για να επιβάλλει τη δική του βούληση στις αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν οι πολιτικοί δρώντες, οι οποίοι μέχρι σήμερα έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να μην δικαιούνται της εμπιστοσύνης μας.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, την καλύτερη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και κυρίως σε αυτό της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, να βρει – πάντα στα πλαίσια του Συντάγματος και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος- τον προσφορότερο τρόπο για τα συμφέροντα του Έθνους και της Πατρίδας και να τη δώσει ο κυρίαρχος λαός.
Καλή τύχη Ελλάδα!
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ


Πηγή: http://www.gargalianoi.com/2010/11/27/%ce%b7-%ce%b3%ce%b5%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%cf%87%cf%8e%cf%81%ce%bf/

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Παπαγεώργης Νίκος- Η “οικονομική κρίση” ως προεόρτιο ένοπλης σύκρουσης Αμερικής- Ρωσίας και Ελλάδας- Τουρκίας

Posted by Νίκος Παπαγεώργης under Διεθνή στην Ιστοσελίδα Δικαιόπολις, 25 Απριλίου 2009. 

        Από την τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους τον Σεπτέμβρη του 2001, όπως αυτή ακολουθήθηκε από την εισβολή και καταστροφή του Αφγανιστάν και του Ιράκ, η ανθρωπότητα φαίνεται να μπήκε σε μια νέα φάση: αυτή της παντοκρατορίας των Αμερικανών. Βέβαια πιο πριν υπήρχε η εισβολή στο Ιράκ με τον προσχηματικό έστω μανδύα του ΟΗΕ (1991), η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δια υπογραφής Γκορμπατσόφ, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ο ανελέητος βομβαρδισμός της Σερβίας το 1999 και η δημιουργία των αμερικανικών προτεκτοράτων των Σκοπίων και του Κοσσυφοπεδίου. Σε όλα αυτά οι Αμερικανοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο ως μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά δεν ήταν μόνοι τους, ενώ έψαχναν κάποια, έστω στοιχειώδη και προσχηματικά, ερείσματα στο διεθνές δίκαιο και τον χάρτη του ΟΗΕ (χωρίς πάντα να τα βρίσκουν).
Τίποτα όμως δεν προμήνυε την από τον Σεπτέμβριο του 2001 και μετά χωρίς προσχήματα εισβολή και καταστροφή του Αφγανιστάν, με την καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (βλ. Γκουαντανάμο), στο όνομα μιας τρομοκρατικής επίθεσης που υποτίθεται ότι «έπιασε την Αμερικανική κυβέρνηση στον ύπνο». Όπως επίσης τίποτα δεν προμήνυε και την εισβολή και καταστροφή του Ιράκ το 2004 στο όνομα της εξουδετέρωσης όπλων μαζικής καταστροφής που δεν βρέθηκαν. Αυτοί που διοικούν την Αμερική, (και όχι ο απλός φιλειρηνικός αμερικανικός λαός) μας δείχνουν πια καθαρά ότι ως διάδοχοι της Ατλαντίδας του Πλάτωνα, από το 2001 και μετά, αρχίζουν να επιβάλλουν την νέα τάξη πραγμάτων (δηλαδή την παγκόσμια δικτατορία της Αμερικής, η οποία θα περιβάλλεται με «ωραίους» νόμους σαν περιτύλιγμα), την οποία προανήγγειλε ο μπαμπάς Μπους το 1991, και για την οποία μας προφήτευσαν Άγιοι της Ορθοδοξίας.
Το ποιοι διοικούν την Αμερική σήμερα και θέλουν να επιβάλουν την παγκόσμια κυβέρνηση του αμερικανικού στρατού δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρουν όμως οι πρακτικές τους και γιατί από το 2001 και μετά αποθρασύνθηκαν, καταπατώντας απροσχημάτιστα τις διεθνείς αρχές του ΟΗΕ. Κάποιος θα απαντούσε πως για αυτά φταίει η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1990, η οποία ήταν το αντίπαλο δέος. Άλλος θα έπαιρνε το μέρος των Αμερικανών συμφωνώντας με τον Μπους τον νεότερο σχετικά με την σύγκρουση των πολιτισμών δύσης και ανατολής (φυσικά ανοησίες…!). Και άλλος πιο σώφρων θα καταλάβαινε ότι η επέμβαση των Αμερικανών (εννοούμε πάντα αυτούς που τους διοικούν και όχι τον απλό αμερικανικό λαό- το τονίζουμε πάλι) στην Ευρώπη και την Ασία έχει να κάνει με μια προσπάθεια δημιουργίας και παγίωσης ενός νέου, παγκόσμιου, αμερικανικού status quo.
Παντού πλέον βλέπουμε αμερικανική παρουσία στρατιωτική ή πολιτική: στο Κοσσυφοπέδιο, τα Σκόπια, στην Τσεχία, την Ουκρανία, την Τουρκία, την Γεωργία, το Ισραήλ, το Ιράκ, τη Σαουδική Αραβία…. την Κορέα. κτλ… Ο δε Γαλλογερμανικός Άξονας (ή όπως αλλιώς είναι γνωστός ως Ευρωπαϊκή Ένωση) και η Ιαπωνία είναι άμεσα υποτελής στο άρμα των Αμερικανών, για Αφρική και Αυστραλία ούτε λόγος και μένουμε πλέον να αναρωτηθούμε αν υπάρχει κάποιο αντίπαλο δέος να περιορίσει την δικτατορία της νέας τάξης πραγμάτων που κάποιοι θέλουν να επιβάλουν ή όλα πια (ελευθερίες, δικαιώματα, αξία της ζωής και ύπαρξής μας) είναι χαμένα….
Μοναδικός αντίπαλος στην παγκόσμια σκακιέρα δείχνει, μάλλον απρόσμενα, μόνο η αναγεννημένη Ρωσία του Πούτιν, ενώ η Κίνα φαίνεται να ακολουθεί προς το παρόν τις πρωτοβουλίες των Ρώσων. Ποια είναι όμως αυτή η Ρωσία; Τι δυνάμεις έχει που να την καθιστούν έναν αξιόλογο αντίπαλο και όχι έναν απλό σάκο του μποξ για την εκπαίδευση των νεαρών staffers του αμερικανικού πενταγώνου; Η απάντηση δείχνει ιδιαίτερα ενθαρρυντική καθώς όταν λέμε Ρωσία δεν εννοούμε ένα οποιοδήποτε κράτος αλλά την 2η πετρελαιοπαραγωγό χώρα στον κόσμο, την 1η σε φυσικό αέριο, με τον πιο ισχυρό στρατό της Ευρώπης, με τα πιο σύγχρονα όπλα στον κόσμο, με διαστημική τεχνολογία, με συμμαχία με την αφανή υπερδύναμη Κίνα και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ενωμένη.
Ποιος όμως ο σκοπός της Ρωσίας και γιατί να αντιταχθεί αντί να συνεργαστεί με την Αμερική; Μήπως θέλει να κατέβει για μια ακόμα φορά στην ζεστή θάλασσα της Μεσογείου επειδή βαρέθηκε τις κρύες θάλασσες της Βαλτικής; Μάλλον όχι…Η Ρωσία πλέον ξέρει πως αυτή τη στιγμή ως η μοναδική αξιόμαχη δύναμη στον πλανήτη πρέπει να πολεμήσει όχι απλά για μια πολιτικοστρατιωτική έξοδο στη Μεσόγειο αλλά απλά για την ύπαρξή της. Το σύστημα της παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων την οποία εκπροσωπούν αυτοί που διοικούν την Αμερική θέλει να την διαλύσει και να την κάνει να προσδεθεί (όπως η Ιαπωνία και η ΕΕ) στο άρμα των ΗΠΑ.
Το 2000 ο Πούτιν γίνεται πρόεδρος της Ρωσίας και αρχίζει να καταστρέφει ξένες πολυεθνικές εταιρίες που απομυζούσαν την ρωσική οικονομία (πχ όπως και εδώ στην Ελλάδα). Ανώτερα στελέχη της αγγλικής πετρελαϊκής εταιρίας BP κατηγορούνται για βιομηχανική κατασκοπεία, ως ένα περιστατικό από την εκδίωξη των ξένων επιχειρηματιών από τη Ρωσία. Η ρωσική οικονομία αφού πέρασε πλέον σε ρωσικά χέρια, από το 2001 και μετά αναπτυσσόταν με σταθερούς ρυθμούς 7 % κάθε χρόνο (στοιχεία από το περιοδικό HOMME του Απριλίου του 2007), ενώ η Ρωσία δεν αργεί να καταστεί ο βασικός προμηθευτής της Ευρώπης σε φυσικό αέριο, διευρύνοντας τους ενεργειακούς- στρατηγικούς συνεργάτες της και τους επενδυτές στη χώρα της.
Καθοριστική για όλες τις εξελίξεις είναι η αρχή της 3ης χιλιετηρίδας: Το 2000 αναλαμβάνει ο Πούτιν την Ρωσία και το 2001 γίνεται η επίθεση στους δίδυμους πύργους ως αφετηρία της νέας τάξης πραγμάτων. Οι Ρώσοι όμως δεν περιορίζονται μόνο στην συγκρότηση της δικής τους οικονομίας αλλά προχωρούν και σε επιθετικό- ενεργειακό άνοιγμα στην Ευρώπη. Το 2008 έντρομοι οι Αμερικανοί βλέπουν πως οι Ρώσοι υπογράφουν ακόμα και με το «σύμμαχο- αποικιακό» τους κράτος που λέγεται Ελλάδα τον ενεργειακό αγωγό φυσικού αερίου Μπουργκάς- Αλεξ/πολης. Ως απεγνωσμένη σπασμωδική κίνηση προσπαθούν να ταράξουν το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας ξεσκεπάζοντας (μέσω των συμμάχων τους Γερμανών) το σκάνδαλο SIEMENS (πρωτάκουστου άμεσου χρηματισμού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ). Όμως οι Ρώσοι πιέζουν την Ελλάδα να ξεχάσει για λίγο την υποτακτικότητά της έναντι των Αμερικανών ξεσκεπάζοντας το σκάνδαλο της μονής Βατοπεδίου…. και τελικά ο Καραμανλής έστω και χωρίς να το θέλει, υπογράφει…
Σαν άμυνα στην στρατηγική συνεργασία των Ρώσων με το Ιράν, οι Αμερικανοί, έφτασαν χιλιάδες χιλιόμετρα στα βάθη της Ασίας. Κατέλαβαν το Αφγανιστάν και εξουδετέρωσαν έτσι το Ιράν περικυκλώνοντάς το με στρατηγικό κλοιό Αφγανιστάν – Ιράκ – Ισραήλ. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος κατοχής του Αφγανιστάν: η εξουδετέρωση του Ιράν. Λίγα χρόνια μετά το Ισραήλ (2007-2008) συνθλίβει τις τελευταίες εστίες αντίστασης στην Παλαιστίνη, ενώ το καλοκαίρι του 2008 οι Αμερικανοί βάζουν τους Γεωργιανούς να εισβάλλουν στη Ρωσία δημιουργώντας νέο μέτωπο στα βόρεια του Ιράν και στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.
Ήταν μία μικρή προειδοποίηση στους Ρώσους να μην συνεχίσουν να αντιτάσσονται στη νέα τάξη πραγμάτων η οποία παρόλο που συνετρίβη είχε διπλό κέρδος για τους Αμερικανούς. Αφενός μεν έπληξε καίρια την ρωσική οικονομία οδηγώντας σε πτώση το ρωσικό χρηματιστήριο κατά 70 % και αφετέρου κατατρομοκράτησε το Ιράν το οποίο ενώ είχε υπόψη του τα τρία μέτωπα σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Ισραήλ, ξαφνικά βλέπει να δημιουργείται και νέα βάση των Αμερικανών στα βόρειά του στην Γεωργία. Έμμεσα βέβαια, μέσα από τον αμερικανικό εξοπλισμό και τους Αμερικανούς πράκτορες που δραστηριοποιούνται εκεί.
Επίσης πάλι οι Αμερικανοί βάζουν τους Ουκρανούς να δημιουργούν προβλήματα στην παροχή φυσικού αερίου από τη Ρωσία στην Ευρώπη και τους Τσέχους να δέχονται να εγκατασταθεί αντιπυραυλική ασπίδα στην χώρα τους. Βλέπουμε λοιπόν πως ενώ η πρώτη βασική ημερομηνία είναι το 2001, ενώ η επόμενη πιο σημαντική με τις περισσότερες εξελίξεις είναι το 2008 με τα περισσότερα γεγονότα να έχουν επίκεντρο την Ρωσία και την προσπάθεια της νέας τάξης πραγμάτων να την αντιμετωπίσει. Επειδή όμως οι Ρώσοι δεν καταλαβαίνουν από αυτά (μια που έχουν πλήθος ενεργειακών αποθεμάτων και μια αναπτυσσόμενη οικονομία) προχώρησαν σε κίνηση ματ κατά των Αμερικανών αγοράζοντας ομόλογα του Αμερικανικού δημοσίου διεισδύοντας στην αμερικανική οικονομία… Τότε είναι που οι Αμερικανοί τρελάθηκαν εντελώς και δεν αργούν να αντιδράσουν σπασμωδικά δημιουργώντας στο 2007-2008 αυτή την περιβόητη οικονομική κρίση που βλέπουμε.
Αυτή η περίεργη και ξαφνική κρίση που δημιουργήθηκε όπως μας είπαν από την έλλειψη ρευστού των τραπεζών οδήγησε σε μείωση του δανεισμού στις επιχειρήσεις, έτσι πολλές από αυτές έκλεισαν, οδηγώντας σε ανεργία χιλιάδες κόσμο και φυσικά περισσότεροι άνεργοι δημιουργούν πτώση της κατανάλωσης και τελικά μείωση των εμπορικών συναλλαγών και κλείσιμο και άλλων επιχειρήσεων. Είναι καταπληκτικό το πώς όλα ξεκίνησαν από τις τράπεζες οι οποίες σταμάτησαν να ρίχνουν χρήμα στην αγορά με αποτέλεσμα να μην κινείται τίποτα…Και ακόμα πιο καταπληκτικό είναι πως πρόκειται για τις ίδιες τράπεζες που λίγο πριν το 2007-2008 οπότε και ξέσπασε η «κρίση», παρουσίαζαν υπερκέρδη δισεκκατομυρίων.
Ξαφνικά οι τράπεζες έπεσαν έξω στις επενδύσεις τους …;;;; Ή απλά έγινε κάτι που ήθελαν οι Αμερικανοί διακαώς για την διαμάχη τους με τη Ρωσία; Μιλάμε για την κάθετη πτώση της τιμής του πετρελαίου και την κατακόρυφη μείωση της ανάπτυξης της Ρωσικής οικονομίας, καθώς όπως ήδη είπαμε η Ρωσία είναι η 2η πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο…. Και κάτι το ακόμα χειρότερο….Με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης οι Αμερικανοί άρχισαν να κόβουν πληθωριστικό χρήμα ώστε οι Ρώσοι και οι Κινέζοι να χάσουν τα χρήματα που έριξαν στην αμερικανική οικονομία αγοράζοντας αμερικανικά ομόλογα.
Συμπερασματικά λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε πως από το 2001 και μετά αυτοί που διοικούν την Αμερική θέλουν απροσχημάτιστα (πχ Γκουαντανάμο, Αφγανιστάν, Ιράκ, Κοσσυφοπέδιο, Σκόπια κτλ) να επιβάλλουν παγκόσμια δικτατορία. Έστειλαν Αμερικανούς στρατιώτες στα βάθη της Ασίας (Αφγανιστάν) προκειμένου να αναχαιτίσουν το Ιράν και έφτασαν στο σημείο να δημιουργήσουν οικονομική κρίση για να ρίξουν την τιμή του πετρελαίου και να πλήξουν την οικονομία της Ρωσίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πλέον λόγω του ΝΑΤΟ αλλά και λόγω της ενεργειακής της εξάρτησης από την Αμερική ανύπαρκτη πολιτικά (αλλά σε λίγο και οικονομικά) και ή Ρωσία προσπαθεί μέσα από ενεργειακά ανοίγματα να βρει συμμάχους στην Ευρώπη και την Ασία (πχ Κίνα) όχι απλά για να κατέβει στη Μεσόγειο αλλά για να επιβιώσει από την παγκόσμια δικτατορία που αρχίζουν να επιβάλλουν αυτοί που διοικούν την Αμερική (και όχι ο φιλειρηνικός λαός της Αμερικής).
Είναι δυνατόν να αγοράζουμε για δεκαετίες το παραμύθι της ύπαρξης Ευρωπαϊκής Ένωσης τη στιγμή που όλη η Ευρώπη ήταν από την εποχή του σχεδίου του Μάρσαλ, από τη δεκαετία του 1950 και μετά, εξαρτημένη ενεργειακά από την Αμερική…;;;;
Οι Ευρωπαίοι βέβαια τώρα, το 2009, προσπαθούν να πάρουν κάποιες πρωτοβουλίες ώστε να μην παρασυρθούν από το πληθωριστικό χρήμα των Αμερικανών. Αποφασίζουν να ρίξουν χρήμα στην Ευρωπαϊκή οικονομία, μέσα από κρατικές παρεμβάσεις. Δεν έχουν καταλάβει όμως ότι η κάθε οικονομία στηρίζεται στις πηγές ενέργειας που διαθέτει κάθε κράτος. Οι δε Γερμανοί, (που υποτίθεται ότι έχουν την πιο ισχυρή οικονομία της Ευρώπης) όπως και όλη η Ευρώπη εξαρτάται άμεσα από την ενέργεια που δίνουν οι Ρώσοι. Οι Ευρωπαίοι λοιπόν έχουν δύο επιλογές: ή να συνεχίσουν να εξαρτώνται από τις πηγές ενέργειας των Αμερικανών (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, σόγια κτλ) ή να κάνουν ενεργειακό άνοιγμα στους Ρώσους οι οποίοι γεωγραφικά τουλάχιστον είναι Ευρωπαίοι.
Οι Αμερικανοί ξέρουν πως οι όποιες αντιδράσεις των Ευρωπαίων δεν θα έχουν νόημα αν πληγεί η Ρωσία, αφού η διαμάχη γίνεται όχι με βάση το ποιος έχει τα πιο πολλά χρήματα αλλά με βάση το ποιος κατέχει τις περισσότερες πηγές ενέργειας στον πλανήτη και αυτές τις πηγές τις έχουν κατά κύριο λόγο μόνο οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι. Αν πληγούν οι Ρώσοι τότε οι Ευρωπαίοι θα επανέλθουν θέλοντας και μη στην ενεργειακή αγκαλιά της Αμερικής. Βλέπουμε λοιπόν πως το ξύπνημα της Ρωσίας θα έχει και σαν αποτέλεσμα και το τέλος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης τουλάχιστον όπως την ξέρουμε σήμερα….
Ενώ λοιπόν οι διοικούντες την Αμερική (όποιοι και αν είναι) από το 2001 και μετά άρχιζαν να εφαρμόζουν πολιτικές παγκόσμιας δικτατορίας, βλέπουν ξαφνικά την Ρωσία όχι απλά να μένει ανεξάρτητη από το άρμα των ΗΠΑ αλλά να είναι αποφασισμένη να δημιουργήσει τη δική της Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ευρώπη αποσπώντας από αυτούς ενεργειακά (και κατά συνέπεια και πολιτικά) και τα ευρωπαϊκά κράτη. Και φυσικά είναι αποφασισμένοι να μην το επιτρέψουν. Όχι απλά με τη δημιουργία της οικονομικής κρίσης που βλέπουμε αλλά με την ολοκληρωτική καταστροφή της Ρωσίας και τον σφετερισμό των πλουτοπαραγωγικών πηγών ενέργειάς της όπως γίνονταν με την πετρελαϊκή εταιρία ΒP στην περίοδο του Γιέλτσιν. Μόνο αν καταστραφούν οι Ρώσοι θα μπορούν να εφαρμόσουν οι διοικούντες την Αμερική την παγκόσμια δικτατορία που θέλουν.
Ας αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε λοιπόν πως η ένοπλη σύρραξη Αμερικής- Ρωσίας είναι τα επόμενα χρόνια κάτι παραπάνω από μια απλή πιθανότητα. Η υπάρχουσα οικονομική κρίση είναι προεόρτιό της και οι Ευρωπαίοι απλοί θεατές. Ας καταλάβουμε πως σχεδόν τα πάντα σε Ευρώπη και Ασία, από το 2001 και μετά, γίνονται και οδηγούν στην σύγκρουση Αμερικής- Ρωσίας και ας ξυπνήσουμε από τα παραμύθια που πουλούν κατευθυνόμενα ΜΜΕ περί «ξαφνικής οικονομικής κρίσης».
Σε αυτή την σύγκρουση οι Αμερικανοί πρέπει να βρουν συμμάχους στην Ευρώπη και για να το καταφέρουν αυτό πρέπει να επιδείξουν στους Ευρωπαίους τα ενεργειακά τους πλεονεκτήματα. Θα δημιουργήσουν δικό τους αγωγό που να προμηθεύει την Ευρώπη με φυσικό αέριο (είτε λέγεται NABUCO είτε αλλιώς) και θα εξαντλήσουν όλες τις δυνατότητες που έχουν για να ανακόψουν το ενεργειακό άνοιγμα των Ρώσων στην Ευρώπη. Οι διοικούντες την Αμερική ξέρουν πως αν τα ευρωπαϊκά κράτη περάσουν στην άμεση ενεργειακή επιρροή και εξάρτηση από την Ρωσία, η παγκόσμια επικράτηση των ΗΠΑ που ετοιμάζουν θα καταρρεύσει.
Δυστυχώς για την Ελλάδα, ένα από τα χαρτιά που έχουν και ετοιμάζονται να παίξουν οι Αμερικανοί για να αναχαιτίσουν τους Ρώσους, είναι μία εισβολή των συμμάχων τους Τούρκων στην Θράκη και στα νησιά του Αιγαίου. Όχι επειδή οι Αμερικανοί δεν χωνεύουν τους Έλληνες (ύστερα μάλιστα από τις τόσες δουλικές υπηρεσίες που τους έχουν προσφέρει για δεκαετίες), αλλά ακριβώς επειδή προσπαθούν απεγνωσμένα να ανακόψουν την ενεργειακή- πολιτική επέκταση των Ρώσων στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια.
Αφενός με την κατοχή της Θράκης από τους Τούρκους θα κοπεί η έξοδος των Ρώσων στη Μεσόγειο (η οποία προδιαγράφεται με την υπογραφή από τους Έλληνες του αγωγού Μπουργκάς- Αλεξ/πολης) και αφετέρου με την κατάληψη ελληνικών νησιών του Αιγαίου θα ξεκινήσει η εκμετάλλευση των πλούσιων πετρελαϊκών πηγών του Αιγαίου από Τούρκους και Αμερικανούς. Παράλληλα, οι Αμερικανοί θα δημιουργήσουν το κράτος της «Μακεδονίας» το οποίο θα περιλαμβάνει τα σημερινά Σκόπια και όλη την ελληνική Μακεδονία, επειδή πρώτον δεν θα θέλουν οι Τούρκοι να καταλάβουν όλη την Ελλάδα ώστε να μην γίνουν ανεξέλεγκτοι (γνωρίζουν πολύ καλά τον μογγολικό μεγαλοϊδεατισμό με τον οποίο γαλουχούνται από μικρή ηλικία) και δεύτερον για να πατήσουν γερό πόδι στην ανατολική Μεσόγειο.
Γι’ αυτό και οι Αμερικανοί κρατούν το χαρτί της δημιουργίας της «ανεξάρτητης Μακεδονίας» χωρίς να το παίζουν ακόμα. Δεν μπορούν να το παίξουν ακόμα και να αφαιρέσουν απροκάλυπτα έδαφος της Ελλάδας και της ΕΕ…. Αυτό το χαρτί θα το χρησιμοποιήσουν μόνο όταν εισβάλουν οι Τούρκοι στη Θράκη και ίσως οι Αλβανοί με τον δικό τους μεγαλοϊδεατισμό στην Ήπειρο. Σε τέτοιες συνθήκες στρατιωτικής πανωλεθρίας από τους Τούρκους (που θα έχουν φτάσει την Ελλάδα, κατά τα σχέδιά τους, τουλάχιστον μέχρι την Λαμία), οι Αμερικανοί ξέρουν πως ακόμα και οι ίδιοι οι Έλληνες θα συμφωνήσουν και θα χαιρετίσουν την δημιουργία «Μακεδονικού κράτους» στην Βόρεια Ελλάδα ώστε να μην προχωρήσουν πιο κάτω Τούρκοι. Για μια ακόμα φορά οι Αμερικανοί θα έρθουν στην Ελλάδα ως ελευθερωτές…..
Οι δε Τούρκοι, με τη βοήθεια των Αμερικανών του Ιράκ, με συνεχείς πολεμικές επιχειρήσεις (ειδικά από το 2006 και μετά) που κρύβουν τα ΜΜΕ, έχουν εξοντώσει τους Κούρδους της Ανατολικής Τουρκίας. Με τους Κούρδους και τους Ιρακινούς εξοντωμένους, με το Ιράν αχρηστευμένο λόγω της αμερικανικής παρουσίας στο Αφγανιστάν και με τους Σύριους και Παλαιστίνιους ακινητοποιημένους λόγω του Ισραήλ, οι Τούρκοι έχουν για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία τους (από το 1923 και μετά) ασφάλεια στα μετόπισθεν και κατά συνέπεια την ελευθερία κινήσεων που επιζητούσαν. Μια ελευθερία την οποία οι Τούρκοι δεν είχαν ούτε στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο (γι’ αυτό και έμειναν αμέτοχοι), ούτε το 1974 (οι Αμερικανοί τότε πίεσαν τους Έλληνες να μην πολεμήσουν τους Τούρκους γιατί ήξεραν πως οι Έλληνες, έχοντας υπεροπλία έναντι των Τούρκων, εύκολα θα διέλυαν τους Τούρκους σε όλες τις μάχες).
Επίσης, την ελευθερία κινήσεων που έχουν τώρα δεν την είχαν οι Τούρκοι ούτε την κρίσιμη τριετία 1996- 1999 όταν ετοιμάζονταν για εισβολή στην Ελλάδα (Ίμια, Κουρδικό, Οτσαλάν) και οι Αμερικανοί εμφανίστηκαν πάλι ως ειρηνοποιός δύναμη. Οι Αμερικανοί ήξεραν πως το 1996-1999 κάθε πολεμική επιχείρηση των Τούρκων κατά των Ελλήνων εύκολα θα ανακόπτονταν από τα ανοικτά μέτωπα Ιρακινών, Ιρανών και Κούρδων στα μετόπισθεν της Τουρκίας. Ας καταλάβουν επιτέλους όλοι οι επαγγελματίες και ερασιτέχνες διεθνολόγοι ότι οι ειρηνευτικές προσπάθειες των Αμερικανών το 1974 και το 1996- 1999 έγιναν για να προστατεύσουν τους Τούρκους από πανωλεθρία και όχι για να προστατεύσουν τους Έλληνες.
Σήμερα μάλιστα που οι Τούρκοι έχουν υπεροπλία έναντι των Ελλήνων και εξασφαλισμένα τα μετόπισθεν, οι Αμερικανοί μέσω του λόγου του Ομπάμα στην Τουρκική εθνοσυνέλευση το 2009 (αλλά και άλλων παρασκηνιακών ενεργειών) τους δίνουν πια έμμεσα λευκή επιταγή για να κάνουν ότι θέλουν στα βαλκάνια. Το γεγονός δε ότι ο Ομπάμα έχει μουσουλμανικές καταβολές (ή ακόμα κάνει υποκλίσεις στον Σαουδάραβα βασιλιά) ενισχύει την προσπάθεια των Αμερικανών να καταπραΰνουν τις αντιδράσεις του Αραβικού κόσμου από αυτή την ελευθερία κινήσεων που θα αρχίσουν να εξασκούν οι σύμμαχοι των Αμερικανών Τούρκοι.
Ας θυμηθούμε τι έκαναν οι Άγγλοι και Αμερικανοί στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974. Επειδή δεν μπορούσαν να αφαιρέσουν οι ίδιοι Κυπριακά εδάφη ώστε να κατοχυρώσουν τις στρατιωτικές βάσεις τους, έβαλαν τους Τούρκους να μπουν και να καταλάβουν τα εδάφη που τους ενδιέφεραν. Και όταν οι Έλληνες δια του δικτάτορα Ιωαννίδη ετοιμάστηκαν να πολεμήσουν τους Τούρκους, οι Αμερικανοί τους είπαν ότι ήθελαν τους Τούρκους στην Κύπρο και αν προσπαθούσαν να τους διώξουν θα έφταναν την Ελλάδα μέχρι τον Όλυμπο. Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Επειδή δεν μπορούν άμεσα να αφαιρέσουν το έδαφος της Μακεδονίας για να δημιουργήσουν ένα ακόμα προτεκτοράτο στα Βαλκάνια, θα βάλουν τους Τούρκους να εισβάλλουν στην Ελλάδα, ώστε μετά αυτοί να έρθουν ως «ελευθερωτές- εγγυητές» σε ένα τουρκικό πλέον έδαφος, δημιουργώντας το κρατίδιο της «Μακεδονίας» για τα οικονομικοπολιτικά τους συμφέροντα και κόβοντας στους Ρώσους την ενεργειακή τους έξοδο στη Μεσόγειο.
Όλα αυτά φυσικά δεν είναι τυχαία. Βασίζονται στην γεωστρατηγική αρχή που λέει ότι αφαίρεση εδαφών ενός κράτους μπορεί να γίνει μόνο από ένα γειτονικό κράτος. Οι υπερπόντιες υπερδυνάμεις πχ Αμερικανοί δεν μπορούν να αφαιρέσουν εδάφη από το κράτος όπου παρεμβαίνουν, αλλά μόνο να εγκαθιστούν βάσεις. Ανάλογα έγιναν και στην εισβολή των Ιταλών το 1940. Οι Έλληνες νικώντας τους Ιταλούς κατάφεραν να αποφύγουν την μόνιμη προσάρτηση ελληνικών εδαφών στην Ιταλία ως γειτονικού κράτους. Οι ίδιοι οι Ιταλοί φασίστες μάλιστα μιλούσαν τότε για ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δια της προσάρτησης ελληνικών εδαφών. Από την άλλη μεριά, η κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, λόγω του ότι η Γερμανία απείχε χιλιάδες χιλιόμετρα, μόνο προσωρινή διάρκεια μπορούσε να έχει (όπως και είχε).
Με βάση την ίδια γεωστρατηγική αρχή οι Αμερικανοί απέτυχαν στο Βιετνάμ και είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν και στο Ιράκ. Και μάλιστα παρά το γεγονός ότι κατέλαβαν το Ιράκ στρατιωτικά το 2003, η παραμονή τους εκεί ,θα  είναι για λίγο χρονικό διάστημα.Γι’ αυτό βέβαια προσπάθησαν να δημιουργήσουν διχόνοια Σουνιτών- Σιϊτών, ανατινάζοντας ιερούς ναούς των μεν και φορτώνοντας την πράξη στους δε (μήπως έτσι βρουν ερείσματα στον ντόπιο πληθυσμό). Μέσα στο 2005, συνελήφθη Αμερικανός πράκτορας να τοποθετεί εκρηκτικά σε ναό Σιϊτών, για του λόγου το αληθές.
Έτσι οι Αμερικανοί θα κάνουν και τώρα. Όσο υποτελείς και αν έχουν τους Έλληνες, δεν μπορούν να τους αφαιρέσουν εδάφη (φοβούμενοι διεθνείς αλυσιδωτές αντιδράσεις από άλλες δυνάμεις), αλλά περιορίζονται μόνο στη διατήρηση κάποιων βάσεων. Την όποια λοιπόν αφαίρεση εδαφών για λογαριασμό τους θα την αναθέσουν σε γειτονικά κράτη (βλ. Τουρκία) .Οι δε Έλληνες, αν και υποτελείς, τουλάχιστον όσο διατηρούν τα εδάφη τους ακέραια συνεχίζουν να υπάρχουν. Αυτός μάλιστα είναι και ο ρόλος του ελληνικού στρατού σήμερα. Όχι να τα βάλει με τον Αμερικανικό στρατό, αλλά να προασπίσει τα ελληνικά εδάφη από πιθανή εισβολή και αφαίρεσή τους από γειτονικά κράτη (πχ Τουρκία, Αλβανία). Κάτι το οποίο μπορεί σίγουρα να καταφέρει. Όσο δε για τη λαιμαργία των Αμερικανών, είναι έργο των Ρώσων να την κόψουν